پایان نامه : رابطه بین قصّه گویی و رشد اجتماعی و تخیل دانش آموزان دوره دبستان

پایان نامه : بررسی تأثیر شیوه قصه گویی در مسیر رشد وتحول اجتماعی، عقلانی، اخلاقی و تخیل دانش آموزان  دوره دبستان

چکیده

بر اساس یافته های روان شناسی، رشد و تربیت سال های کودکی در زمینه شخصیّت و دیگرحیطه های روان شناختی از مهم ترین و حساس ترین دوره های عمر به شمار می آید. تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که تجربیات کودکستانی برای کودکان، می تواند زمینه ای فراهم آورد تا کودک به رشد و پیشرفت مناسب تری دست یابد. زیرا آنان از نظر درک مسؤولیت اجتماعی و فردی، داشتن عادات صحیح ، احساس همدلی و همکاری، قابلیت آمادگی و سازش با محیط و از کسانی که به کودکستان نرفته اند یک پله فراترند. به همین دلیل،آموزش در سن پيش دبستاني انگیزش و آگاهی های لازم را جهت شروع و ادامه دوره های آموزشي بعدي و در مراحل گوناگون آموزش ایجاد می کند.

در اين راستا یکی از مهم ترین و پرارزش ترین عوامل سودمند در آموزش کودکان، در مهد های کودک و دبستان ،قصّه گويي است زيرا، قصّه ها می توانند روح همکاری، مسؤولیت پذیری و عادات مناسب را در کودک ودانش آموز بوجود آورند، ارزش ها را در ذهن او متجلی سازند، او را نسبت به محیط اطرافش آگاه كنند و در جهت گسترش  رغبت ها و استعدادهای او به کار روند.

این تحقیق برآن است که نقش داستان ها و ادبیّات را در سال های دبستان ودوره ابتدایی بر رشد و پرورش اجتماعی، عقلانی، اخلاقی و تخیل دانش آموز بررسی نمایدو به جنبه های  روشن تری از این تأثیر گذاری بر روان دانش آموز دست یابد. به امید اینکه راهگشا باشد.(باقری درمنی 1378، ص2)

امروزه آموزش و پرورش نوین به استفاده از ابزارهای توضیحی در آموزش و پرورش (به عنوان بخشی از تکنولوژی آموزشی) اهمیّت می دهد. یکی از این ابزارهای مهم توضیح و شرح مطالب، قصّه گویی و بیان شیرین و جذاب داستان به زبانی ساده است.

این روش، در پیشبرد برنامه های آموزشی به ویژه در دوره ابتدایی و قبل از آن می تواند کاربرد واقعی و علمی داشته باشد. بدیهی است، هنر قصّه گویی اگر به صورت مناسب به کار گرفته شود می تواند در پیشرفت و گسترش خلاقیّت وابتکار کودکان مؤثر باشد و نکته قابل توجّه این است که قصّه گویی در دوران دبستان نقشی اساسی در تکوین شخصیّت کودک دارد. از دیرباز فلسفه تعلیم و تربیت بر این بنیاد استوار بود که کودک، بزرگسالی است کوچک با یک رشته توانایی های شگرف در آموختن. از این رو عالمان علم اخلاق وقتی سخن از تعلیم و تربیت کودک به میان می آوردند تعالیم آنان کمتر به مشاهده مستقیم رفتار کودک و نوجوانان اتکا داشت. به باور آنان  شخصیّت کودک تفاوت چندانی با منش بزرگسالان ندارد و کودکی فقط مرحله ای است برای رسیدن به بلوغ، نه دوره ای که در آن نیازها، وابستگی ها، عواطف و واکنش های ویژه خود را داشته باشد.(طاهر 1377، ص32)

 اما، این تفکّر نادرستی بود که در گذشته شکل گرفته بود. اکنون برای رفتار و شخصیّت کودک زوایا و ویژگی های جداگانه ای قائل شده اند که هر عاملی در محیط می تواند بر آن مؤثر باشد. قصّه گویی، یکی از این عوامل است که می تواند بر ساختار فردی واجتماعی شخصیّت كودك تأثیر گذار باشد. زیرا، به همان اندازه که شخصیّت وی در معاشرت ها و روابط اجتماعی شکل  می گیرد در طول شنیدن داستان ها وفهم آن نیزرشد می كند.(باقری درمنی 1378، ص 3).

پژوهش حاضر با عنوان بررسی تأثیر شیوه قصه گویی در مسیر رشد وتحول اجتماعی، عقلانی، اخلاقی و تخیل دانش آموزان  دوره دبستان  » صورت گرفته است .

اهداف تحقیق به شرح زیر می باشد :

جامعه آماری این پژوهش کلیه معلمان دوره ابتدایی بودند که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای 100 نفر از آنها به عنوان نمونه انتخاب شده اند. این تحقیق از نوع میدانی و توصیفی- پیمایشی بوده و اطلاعات مورد نیاز به وسیله پرسش نامه جمع آوری شده است.

پرسش نامه این پژوهش شامل سؤال بسته 4 گزینه ای بوده است.

محقق پس از اجرای پرسش نامه و جمع آوری اطلاعات به یافته های زیردست یافته است:

بین قصّه گویی و  رشد اجتماعی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. بین بیان قصّه و داستان با دامنه لغات و واژه ها ی دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد. بین قصّه گویی همراه با موسیقی و کتاب های مصوّر با یادگیری دانش آموزان رابطه معناداری وجود دارد.